تهران همیشه آب داشته و سرسبز و پر از زندگانی بوده و البته آب در این شهر قدر و منزلت داشته و حساب و کتاب داشته و دعوا هم میشده بر سرش؛ آنقدر که عزیز بوده. حتی خاطرهای هست از یک خارجی درباره دعوا بر سر آب در عهد قاجار. به گزارش جهان نيوز به نقل ازفارس، ساکنان پایتخت کوهپایهای ایران به برکت مجاورت با رشتهکوه البرز و وجود قناتها و چشمهها همواره به آب دسترسی داشتهاند.با این حال آب همواره محدود هم بود و از دوره قاجار که تهران شلوغ و شلوغتر شد برای مصارف کشاورزی و آبیاری باغات بر سر آب دعوا هم بود. معلوم است آب تمیز و باکیفیت برای مصارف شرب و نظافت نیز خواهان بیشتری داشت. «مری وولف شیل» همسر وزیرمختار انگلیس در ایرانِ اوایل دوره ناصری در خاطراتش در سال ۱۲۲۹ شمسی درباره وضعیت آب تهران روایتی دارد، شنیدنی: «در این روز اتفاقی افتاد که ما را کاملا به قدر و قیمت آب در مملکت ایران واقف نمود، به این ترتیب که دو باغبان همراه سه تن از سربازان ایرانی محافظ در ورودی سفارتخانه دواندوان خود را به اتاقی که ما در آن نشسته بودیم، افکندند و من متوجه شدم که یکی از باغبانها مشتی از موهای ریشش را که کنده شده بود در دست دارد و یکی از سربازان نیز دستمالی روی دهانش گرفته که نشان میداد دندانهایش شکسته است.لباسهای آنها از بالا تا پایین پارهپاره بود. مدام فریاد میزد: برای نگهداری باغ وزیرمختار کشته شدم، مُردم! این چه رفتاری است که با باغبان وزیرمختار میکنند؟! کاملا معلوم بود که بهخاطر آبیاری باغ سفارتخانه این معرکه بر پا شده است.مقداری از آب مصرفی شهر تهران از چاه تامین میشود ـ که بسیار کثیف و غیرقابل شرب است ـ و مقداری نیز از قناتهایی است که از اطراف بهنوبت به داخل, ...ادامه مطلب